Jakości metody Iyengara w translacji Christiana Pisano

CHARAKTERYSTYKA METODY IYENGARA WEDŁUG CHRISTIANA PISANO.

 

• KRIYAVASTA (Działanie i posturalne rytuały. Poczucie kierunku ). Wszystkie tradycyjne sztuki potrzebują praktyki. Wielcy muzycy są w stanie improwizować , zapominając o technice, ponieważ przesiąknęli ją w wyniku wieloletniej intensywnej praktyki. W Vastu Sutra Upaniszadach ( Upaniszadach architektów, rzeźbiarzy oraz budowniczych świątyń ) jest napisane, że występuje sześć zasad niezbędnych dla tej sztuki. One mogą być w równym stopniu zastosowane w sztuce asan: Znajomość kamienia ( śailam ), którym w naszym kontekście jest ciało, kompozycja diagramów ( asany ), witalne punkty ( marman ) , rozcinanie/obróbka kamienia ( śailabhedana ) , którą w naszym kontekście jest układ kończyn ciała ( ańgaprayoga ), postawa emocjonalna wywołana przez kompozycję ( nyasabhavana ) i intuicja jedności, na której opiera się kompozycja ( sambandha prabodhana ).

    Pierwszy kontakt z ciałem odsłania jego inercję ( tamas ). Na początku asany będą kreować ruch i mobilność. To jest powrót do czucia , do niewerbalnej percepcji, podczas której ciało nie jest dłużej ,, myślane,, lub ,, nazywane ,,. Asana staje się sposobnością do obserwacji i zauważenia jak ciało jest stale poruszane , ograniczane i ściśnięte. Dlatego też pierwsza bardzo gruba faza jest nazywana kriya ( odwołując się tu do najbardziej znanej etymologii, jaką jest działanie i rytuał, a nie różne procesy oczyszczania znane jako satkarman, procesy te były stosowane tylko w ostateczności, gdy organizm okazywał się niezdolny do samodetoksykacji, a ze względu na ich agresywny charakter nigdy nie były częścią regularnej praktyki.Ten etap jest również nazywany Cikitsa Krama lub stopniowe oczyszczanie.

Język posturalny odnosi się do trzech rytmów, które są opisane jako :

• Emanancja (srsti )  proces wyłaniania się ze źródła, rozprzestrzeniania , uzewnętrzniania 
• Utrzymywanie, podtrzymywanie ( sthiti )
• Resorpcja, wchłonięcie ( samhara ) .

Vaijayanti Kośa definiuje srsti jako naturalny stan ( svabhava ) , sthiti jako akt podtrzymywania, kontynuowania ( maryada ) , oraz samhara jako zakończenie, rozpuszczenie ( pralaya ). Puls spanda jest już implikowany podczas wchodzenia w asanę, podtrzymywania jej oraz rozluźnienia jej. Wszystko postrzegane, sam Wszechświat jest uważane za pole Świadomości. Wszechświat jako yantra lub mandala rozwija się w ośmiu kierunkach : wschód ( purva ) , zachód ( paścima ), południe ( daksina ), północ ( uttara ), północny - wschód ( iśa ), południowy - wschód ( agneya ), północny - zachód ( vayavi ), południowy - zachód ( nairrta ). Kiedy te kierunki są aplikowane do mandali ciała : przednia strona jest wschodem, tylna zachodem, północ jest głową, a południem są stopy.

Poczucie kierunku w asanach jest podstawą wyrównania. Poprzez wyrównanie odwołujemy się do pojęcia zrównoważenia ( samatva ).

Na początku używamy zewnętrznego ruchu. Ruch może być pionowy, poziomy, spiralny, boczny, rozszerzający lub skurczający. Te ruchy są aplikowane do różnych części ciała w różnych asanach. W związku z tym ciało staje się przedmiotem dynamicznej koncentracji, przyjmując wsparcie w różnych swoich obszarach. Mobilność staje się działaniem, które jest inteligencją w ruchu. Niektóre obszary stają się stabilne, inne mobilne. Precyzja w przyjmowaniu asany i wyrafinowanie samego kształtu ujawnia jego zewnętrzną strukturę.

Środkowa linia ( brahmakila lub brahmadanda ), podobnie jak centrum ( bindu ) , jest podporą dla wszystkich asan. Wyrównanie, czy środkowa linia jest tylko inną nazwą dla kosmicznego porządku ( dharmą lub rta ).

Dlatego źródłem asan jest smak spokoju( śantarasa ). 

Samasthiti, sztuka pionizacji, jest jedynie drugą stroną tej samej monety. Samasthiti jest dlatego pozycją, w której fluktuacje przeciwieństw są wchłaniane w centrum.

Każda asana posiada swoje źródło w Samasthiti , które jest aktualizacją stanu spokoju ( śantarasa ). Jeśli Samasthiti jest teraźniejszością, Śavasana ( fala resorpcji ) jest również teraźniejszością.

Fragmenty ( bhava ) ustępują miejsca odczuciu jedności ( samarasatva ).

        Te zasady mają olbrzymie znaczenie w poczuciu kierunku . Właściwe poczucie kierunku jest podstawą wyrównania. Na początku używamy w asanach zewnętrznego ruchu : pionowego, poziomego, spiralnego, rozszerzającego lub skurczającego. Ruch jest aplikowany do różnych części ciała. Ruchliwość przesuwa się w kierunku działania, które nazywane jest inteligencją w ruchu. Niektóre obszary stają stabilne, natomiast inne ruchliwe. W tej fazie ciało i jego różne części stają się przedmiotem dynamicznej koncentracji.

 

2. VIJNANACARASA : Świadomość i odczucia. Wyrównanie.

W pierwszej fazie dynamiczna koncentracja fragmentarycznie dzieliła ciało za pomocą ruchu i działania ( kriya ). To otwiera bramę uważności, która nie jest już dłużej skierowana na jeden obszar, tylko jednoczy je w całość. Obraz ciepłego , rozprzestrzeniającego się oleju jest używany do opisania tej fazy. Odczucia są zasadnicze i praktykujący zaczyna uwrażliwiać się na czucie ciała i jego strukturę w przepływie strumienia pozycji. Faza ta jest związana z koncepcją wyrównania , spokojną obojętnością ( samattva ) . Fazy dostosowania i działania są zminimalizowane.Wyrównanie w fazie kriya kładło nacisk na zewnętrzny kształt asany i estetykę kończyn w przestrzeni, nie przejmując się ostateczną formą. W fazie vijnana ta zasada staje się przestarzała. Pozostajemy obecni w tej fazie, podobnie do muzyków , którzy stroją instrumenty przed graniem, ale nie spędzają całego czasu na ich strojeniu; lub jak ptaki, które używają prądów wznoszących, od czasu do czasu poruszając tylko jednym piórkiem , ale które nie wytężają się , uderzając nieustannie skrzydłami.Teraz asana staje się mudrą, symbolicznym gestem trzech energii :

• energii woli ( icchasakti )
• energii wiedzy ( jnanasakti )
• energii działania ( kriyaśakti )

, gdzie dominuje nastrój kontemplacyjny .

Zewnętrzna manifestacja asany jest tylko pretekstem do rozpoznania, że przedmiot kąpie się w świetle podmiotu bez rozdzielenia.

,, Z bezkształtności wyłania się forma. „ Vastu sutra Upaniszady

Technicznie ujmując , bardziej wycofujemy działanie, niż robimy. Ta faza jest również nazywana śaktikrama, sukcesja/ następstwo energii.

 

3. CIDAKASHA ,, Niebo świadomości „.  Przestrzeń świadomości. Wchłonięcie dynamizmu pozycji w jej źródle.

W tej fazie świadomość siebie umiera w przestrzeni świadomości ( cidakaśa ). Cały dynamizm robienia i akcji wygasa. Ciało – umysł jest staje się prezentacją w przestrzeni świadomości.

Tutaj, nawet uwaga umiera i wyparowuje w przestrzeń Świadomości ( cidakaśa ). Asana staje się mandalą ( od rdzenia MANDA, istota ). Cały dynamizm robienia, działania wygasa i asana staje się odbiciem swojego źródła. Nie wolicjonalny aspekt pozycji staje się jednoczącą oczywistością. Asana to po prostu przestrzeń Świadomości. To niedziałanie całkowicie wypala sam obiekt , dzięki czemu możemy intuicyjnie rozpoznać, kim jesteśmy , poprzez rozróżniające opróżnianie tego, czym nie jesteśmy. Przypomina to nam o trzech celach ( LAKSYATRAYA lub TRILAKSYA ) Goraksanathy : zewnętrzny cel ( BAHIRLAKSYA ) , wewnętrzny cel ( ANTARLAKSYA ) oraz środkowy cel ( MADHYALAKSYA ) . LAKSYA dosłownie oznacza ,, to co zasługuje na szczególną uwagę.

W zewnętrznym celu można używać  dowolnego przedmiotu: błękitu nieba, dźwięku, słońca, księżyca, płynącej wody rzeki itp.Zewnętrzny cel sprowadza różnorodność zjawisk w kierunku niezróżnicowanego postrzegania (Vikalpa ). W praktyce asana zewnętrzny cel wykorzystuje różne części ciała, ich interakcje oraz ich jedność. 

Cel wewnętrzny wykorzystuje różnorodną wewnętrzną geografię ciała, zarówno organiczną, jak i subtelną. Organiczny cel otworzy się na mosty przestrzeni ( ADHARA ) , miejsca kontemplacji, które rozwijają pięć firmamentów ( PANCAVYOMAN ). Tutaj stajemy się świadomi rożnych przepływów oddechu w tych przestrzeniach/ PAŃCAVAYU ( apana, samana, prana, udana, vyana ). Cel wewnętrzny tworzy w ten sposób intymność ze szpikiem życia i ujawnia, jak  on przyodziany w różne kolory i skurcze staje się tzw. zwartą masą ciała.

Kiedy te dwa cele osiągną dojrzałość , umierają w celu środkowym, gdzie znika wszelkie pojęcie ciało - umysł.

,, Kim jestem, kiedy nie wyłania się ani moja wiedza, ani wola. Jestem tym w rzeczywistości. Stając się tym należy się z tym wtopić i z tym utożsamiać swój umysł. ‚’’

Vijnana Bhairava 97

Ten etap nazywa się ADHYATMIKAKRAMA lub zjednoczenie w jaźni.

 

4. VINYASA KRAMA : Inwokacja, dekantacja, rezonans. Fazy ciszy. Sztuka sekwencjonowania.

Sekwencjonowanie pozycji jest bardzo istotne w podejściu Iyengara. Pozycje są jak naszyjnik z pereł powiązany nitką świadomości. Dzięki ułożeniu pozycji w sekwencje , mogą one szeptać swoim bogactwem i barwą oraz ujawnić swoją energetyczną ekspresję. 

 

,, Spontaniczne wylanie, które wyraża się w energii fonemiki ( fonemika  - nauka o systemach dźwiękowych języków ),  ekspresja nieprzejawionego, niewyartykułowanego dźwięku, nosi nazwę rezonansu ,, .

                                                                                                                                                      Abhinavagupta Tantraloka V

 

Rytuał uświęcania ciała jest wyrażany poprzez nyasa. Ten termin, który jest sercem słowa  vinyasa, oznacza nasycenie, umieszczenie, ustanowienie oraz mentalne powitanie bóstw i ich energii przy akompaniamencie mantr i mudr w różnych obszarach ciała.

Stąd inwokacja : ,, O Panie zamieszkaj tutaj ( Om Pratitistha Parameśvara ),,.

W tradycyjnej nyasa używane są opuszki palców i wnętrza dłoni dla uświęcenia różnych części ciała. Warto zwrócić uwagę na etymologię sanskryckiego słowa oznaczającego dłoń ( hasta ) :

,, To co rozkwita na zewnątrz ,,.

      Agama Kośa 

 

Nasada kciuków ( angustha ) staje się obszarem ustanawiania wód Brahmy , symbolizuje siłę twórczą, hipnotyczną moc umysłu, która niczym kolorowa soczewka rzutuje ( projektuje ) na rzeczywistość nasze własne oczekiwania.

 

,, Kiedy kieszonkowiec spotyka mędrca, dostrzega tylko jego kieszenie ,,.   Przysłowie indyjskie

 

Palec wskazujący ( tarjani ) , jest używany w celu ostrzeżenia i reprymendy, jak również do wskazywania , zwrócenia uwagi. On rozróżnia.

Palec serdeczny ( anamika ) , nie posiada nazwy . Nie można go nazwać, ponieważ Shiva użył go do odcięcia głowy Brahmy. Oznacza niekonceptualny , nie- umysł.

Mały palec ( kanistha ), najmniejszy lub najsłabszy, reprezentuje dualną naturę ( vikalpa ) umysłu. 

Środkowy palec ( madhyama ) reprezentuje jednoczącą wibrację świadomości, przestrzeń gdzie cechy innych palców już nie istnieją.

 

W posturalnych rytuałach asana staje się ofiarowaniem przestrzeni w różnych częściach ciała. Kończyny oraz struktury anatomiczne, fizjologiczne, oddechowe i sensoryczne uczestniczą w nyasa nasycenia.

Dzięki posturalnej nyasa nieskończoność światów oraz ich geografie zostają na nowo odkryte w kompletności ciała. Daleko poza zewnętrzną nyasa asany pieczętują w ciele uświęcenie grubych elementów ( pańcamahabhuta ) : ziemia, woda, ogień, powietrze, eter; pięć oddechów ( pańcavayu ) ; czakry i ich bija mantry; siedem składników ( saptadhatu ) : skóra ( rasa ) , krew ( rakta ), tkanka mięśniowa ( mamsa ); tkanka tłuszczowa ( meda ); tkanka kostna ( asthi ); szpik kostny ( majja ); żeńskie i męskie płyny rozrodcze ( śukra ); trzy humory ( tridosza ) wiatr ( vata ) , żółć ( pitta ), flegma ( kapha ); trzy cechy ( triguna ) : inercja ( tamas ) , aktywność ( rajas ), jasność ( sattva ). Nyasa staje się staje się ekspresją pięciu ust Sziwy Svachandantha ( Iśana, Tatpurusa, Aghora, Vamadeva, Sadyojata ), różnorodności w jedności, jak również przejawami Świadomości, którą reprezentuje radość ( ananda ), wolę ( iccha ), więdzę ( jnana ) oraz działanie ( kriya ).

Podążając za słownikiem znaczeń źródłowych ( Dhatupatha ), rdzeniem słowa krama jest KRAM, co oznacza ,, zrobić krok ( kramu padaviksepe ) ,,. ( Dhatupatha I,502 ). Trzy światy są ograniczone trzema krokami Visznu Trivikramy ( Trini Pada Vicakrame : Rgveda I, 22,18 ) , podobnie jak trzy szaleńcze kroki energii, która tworzy, mierzy, pokonuje i przekracza zarówno widzialne, jak i niewidzialne. MAYA pochodzi od rdzenia MA, oznaczającego ,, mierzyć ,,. Szalony zakład i funkcja Wisznu( od rdzenia VIS vyaptau, rozprzestrzeniać się, przenikać ) polega na mierzeniu tego, co niemierzalne i które staje się czasoprzestrzenią. 

Krama wskazuje sekwencję w czasie, cykl : podobnie jak następstwo dnia i nocy, miesięcy i lat, cykl pór roku oraz ruch słońca po niebie. Ta sukcesja nie pozostaje pozostawiona przypadkowi, następuje stopniowo według kolejności w uporządkowany sposób ( kramat, kramena, kramasah ). 

Okrążanie ( parikrama ), proces ( samkranti ), proces transformacji ( parinamakrama ) , emanacji ( srstikrama ) oraz resorpcji ( samharakrama ), wszystkie mówią o tym samym, żywotnej nici , która łączy wszystkie zjawiska i wydarzenia w obrębie immanencji ( pozostawanie wewnątrz ) i transcendencji ( istnienie na zewnątrz ). 

 

,, Moc wolności, wola tworzenia sekwencji i sama sekwencja są przejawami mocy Wszechobecnego . Niech te trzy boginie odsłonią mi Niedościgniopnego ( Anuttara ) ‚’’

 

Intuicja rytmu ( emanacja, podtrzymanie, resorpcja ) we względnej sekwencji zdarzeń prowadzi nas do ich ciszy, do ich absolutnej przejrzystości. 

 

,, Czysta świadomość pozostaje trwając w całym przedmiocie- podmiocie oraz w instrumencie poznania wszechświata. Zaprawdę ona ( samvit ) jest jedną i żadne ograniczenie porządku sekwencyjnego nie jest w niej możliwe. Pomimo braku sekwencji, nie jest to również równoczesne. Esencja Świadomości ( samvit ) jest poza sekwencją ( krama ) i jednoczenością ( akrama ), ponieważ jest ona naprawdę czysta ‚’’

 

Vinyasa w praktyce asan jest zespoleniem pozycji , grup asan oraz precyzyjnego ustawienia różnych części ciała, które zaczynają wchodzić we wzajemne interakcje , wytwarzając określone efekty.

 

Vinyasa krama obejmuje kilka znaczeń  :

• Pozycja wyjściowa, intencja i wejście w pozycję, pozostawanie w pozycji i wyjście zgodnie z rytmem zsynchronizowanym z oddechem.
• Stopniowe linkowanie asan zgodnie z sekwencją , w przepływie zsynchronizowanym z oddechem.
• Stopniowy proces  przygotowywania  asan , które nie zostały opanowane, rozłożony na wiele miesięcy.
• Precyzja w ustanawianiu i rozwijaniu asany.
• Rozwijanie wariantów w celu intensyfikacji asan oraz wprowadzanie modyfikacji.
• Faza resorpcji oraz pozycje, które rozwijają odczucie spokoju ( viśranta karana asana ).

 

Vinyasa jest dla jogin tym, czym składnia dla literatury. To w sekwencji asany odsłaniają swoją melodię i odzwierciedlają kolorystykę energetyczną. Sekwencja staje się inwokacją, która generuje klarowność i intuicyjny rezonans absolutu. Tekstura i smak pozycji są różne w zależności od jej miejsca w sekwencji. Ta sytuacja nie ma jednak nic wspólnego z odliczanymi i zaliczanymi postawami, ponieważ asany nie są postawami , które można przybrać. Asany odzwierciedlają totalność ( pełnię ) i rozwijają ciszę ( śantarasa ) w ciele, oddechu i umyśle. Każda asana jest więc sama w sobie kompletna i nie wymaga tzw, przeciwnej akcji. Jest to bardziej kwestia wyrównania energii , aby uniknąć pewnych niepożądanych efektów lub wzmocnić pożądane. Na przykład nie kończymy naszej praktyki sirsasaną lub wygięciami do tyłu, nawet gdy po nich wykonamy savasanę, dopóki nie staniemy się mistrzami w sztuce resorpcji !

 

,, Z sekwencji form przychodzi stan umysłu, ta procedura jest najlepsza ‚’’

Vastu sutra Upaniszady VI, 24

 

Mówimy tutaj o przyjęciu i zaakceptowaniu energetycznego prądu asany i jej anatomicznych , fizjologicznych , neurologicznych , sensorycznych i mentalnych następstw. 

Dlatego wprowadzającą vinyasakrama dla pozycji odwróconych mogłaby być podparta SBS, podparta VK, Ardha Halasana, Halasna, i następnie Sarvangasana. Kiedy pozycje te zostaną wprowadzone i umieszczone w sekwencji z innymi asanami, możemy wprowadzić Sirsasanę. Kiedy Sirsasana zostanie wprowadzona, vinyasakrama dla właściwego przepływu energii mogłaby być : Sirsasana, Sarvangasana, Halasana, SBS, Viparita Karani.

Różnorodność energetyczna asan, czy grup asan, jest fundamentalna w sztuce sekwencjonowania. Niektóre asany są rozgrzewające , natomiast inne wychładzające. Pewne mogą być stymulujące i ożywiające, wyciszające i relaksacyjne, proste i złożone. Do tego należy dodać proces określany   jako ,, Kontrakcja ,, ( zmiana objętości, skurczenie ) - langhana, który obejmuje eliminujące, oczyszczające i wysuszające asany oraz proces ekspansji ( brimhana ), który obejmuje odżywiające, nawilżające i regeneracyjne asany.

W podstawowej vinyasakrama , zaczynamy stojącymi asanami ( utthistha sthiti ), siedzącymi asanami ( upavistha sthiti ), skłonami do przodu ( paścima pratana sthiti ), skrętami ( parivrtta sthiti ) oraz pozycjami odwróconymi ( viparita sthiti ). Kiedy te grupy asan wykreują pewien stopień mobilności, wprowadzane są wygięcia do tyłu ( purva pratana sthiti ) , po których następują pozycje brzuszne ( udara akuncana sthiti ).Smak pozycji leżących jest podany na samym początku uczenia się wraz z Savasaną. Jeśli chodzi o vinyasa energii , Sirsasana , wygięcia do tyłu oraz powitania słońca nigdy nie są wykonywane po Sarvangasana. Sarvangasana jest jedną z asan resorpcji, z powodu użycia Jalandharabandha , powinny następować po niej asany, które nadal rozwijają tę falę resorpcji. 

Vinyasa posiada nieskończoną liczbę aspektów. Jednym najbardziej znanych jest przesuwanie się z jednej asany do drugiej w ciągłym przepływie. Linkiem pomiędzy asanami jest powitanie słońca ( surya namaskara ). Ruch tutaj ma charakter peryferyjny, a ponieważ nie jesteśmy w pełni ugruntowani w asanie , wyjaśnione wcześniej pojęci dotyczące wyrównania i dojrzewania , które przychodzą wraz z czasem przebywania w asanie, nie mogą być w pełni zrozumiane. Jednym z niebezpieczeństw tej metody,jeśli jest stosowana w sposób ekstremalny  jesteśmy po prostu opętani przez finalną pozycję, i możemy stać się jak szalona małpa , ukąszona przez skorpiona i zamknięta w pokoju bez okien. Metoda ta jest idealna dla nastolatków i młodych ludzi, którzy potrzebują energetycznej i wymagającej praktyki, jak również dla doświadczonych praktykujących , którzy mają tendencję w kierunku inercji lub otępienia, oraz w czasie chłodnej zimowej aury. Ta metoda jest bardzo ekskluzywna i nie jest odpowiednia dla wszystkich.

W tym samym duchu jest :

Viśamanysa , która jest sekwencją asan , które wydają się być przeciwstawne i nie mają żadnych linków

Viloma Viśamanyasa , która jest praktyką grup asan , linkowanych asaną w przeciwstawnym kierunku ( np. Wygięcia do tyłu przeplatane Paścimottanasaną )

 

,, Rzeźbiarze ( Silpakara ) nakładają miksturę zmiękczającą.

Vastu sutra Upaniszady 

Rzeźbiarz nie zaczyna używać dłuta, dopóki nie zastosuje czterech substancji, aby kamień stał się plastyczny.Ten cytat wprowadza jeden z najbardziej aspektów vinyasa , czyli intymność ( paricaya ) oraz powitanie ( svagatam ). To jest znane jako Vinyasakrama. Tutaj , wykonanie pozycji w jej finalnej zewnętrznej formie jest bez znaczenia. Stosujemy stopniowe podejście do powitania istoty i rozwinięcia asany poprzez bierną obserwację procesów neurofizjologicznych. 

Vinyasakrama svagatam postępuje od najprostszych i najbardziej dostępnych do najbardziej złożonych. Miłe witany jest wzrastający opór, to pozwala nam flirtować z bardziej wyrafinowanym aspektem asany. Przez wyrafinowanie rozumiemy rozwijanie wrażenia i tekstury asany, jednak bez przesuwania się do tak zwanej finalnej pozycji. Przykładowo , w Halasanie , stopy, zamiast na podłodze mogą być wyżej. Istnieje zatem stopniowe podejście do każdej asany. Ta vinyasakrama , zwana kadrowaniem rozwija dwa procesy : witalizujący i uspokajający.

Sirsasane można oprawić za pomocą uspokajającej progresji Uttanasany, AMS, Prasarita Padottanasana , Janu Sirsasana, Paścimottanasany, AMV, Śirsasana , a następnie z Śirsasany asany są powtarzane w odwrotnej kolejności. Ta sama asana mogłaby być oprawiona przez bardziej dynamiczne środowisko, wykonując najpierw Adho Mukha Vrksasana oraz Pińca  Mayrasana przykładowo.

Sekwencja posiada swoją prawdziwą wartość, kiedy towarzyszy jej zaadoptowanie do indywidualnych potrzeb ( vinijoga ). Ona powinna pozostawać w harmonii z wewnętrznym i zewnętrznym środowiskiem, nie powinna być po prostu narzucona. Konstytucja ( deha ), miejsce ( deśa ), płeć ( linga ), czas ( kala ), wiek ( vayas ), zdolności ( śakti ), aspiracje ( marga ) oraz wykonywana profesja ( vrtti ) praktykującego muszą być wzięte pod uwagę z poszanowaniem różnych etapów życia ( aśrama ) i inklinacji każde osoby, które zmieniają się w zależności od okoliczności.

 

 

 

5. TRIKALA : Ewolucja , utrzymywanie oraz rozpuszczanie posturalne. Czasy w pozycjach.

Długość czasu w pozycjach, która nie była ważna w początkowych etapach uczenia, teraz staje się zasadnicza. Dłuższe czasy w pozycjach są używane do opuszczenia skłonności werbalnego wyjaśniania kompleksu ciała i ustanowienie relacji zmysłowych.

Abhinavagupta mówi o dwóch obliczach tej samej energii. Jedna jawi się jako pieniąca, wrząca natura ognia. Natomiast druga jest uziemiona i stabilna. W fazie wrzenia zachodzą procesy przebudzenia, budowania i rozwijania elementów od subtelniejszych do grubszych. Czas spędzony w pozycjach pozwala zanurzyć się w formie asany, przypisanym jej wzorcu oddechowym , a więc rezonansie energetycznym. Potem rozpoczyna się proces inwolucji , który może być opisany jako praktyka wchłonięcia .

 

6. SAGUNA – NIRGUNA – SAHAJA. Od pomocy do bezpomocowości oraz pieszczota spontaniczności .

Innym olbrzymim wkładem nauczania B.K.S. Iyengara jest kreatywne używanie pomocy, by wspomóc praktykę asan i pranayamy. Pomoce są mogą być bardzo ważnym narzędziem rozbudzającym czucie. Właściwie używane stają się źródłem intuicyjnego zrozumieniem esencji asany. Również ustanawiają dostęp do wcześniej nieznanych stref w ciele i pozwalają odczuwać różnorodne smaki pozycji.

 

Bibliografia : Christian Pisano ,, The Hero's Contemlation ''